Voor mij als designer is eerlijkheid iets waar ik persoonlijk veel op let. Natuurlijk is het mijn taak om dingen te laten shinen en het maximale uit de visuele presentatie te halen, maar liegen of niet de waarheid vertellen, daar doe ik niet aan. Daarom vond ik dit geweldig.
Ik leerde namelijk over hoe ze in Japan een hele unieke wetgeving hebben rondom het ontwerp van verpakkingen. Dit verplicht bedrijven namelijk dat ze om geen enkele reden de consument mogen misleiden, en dit leidt tot het designprincipe dat op de verpakkingen de grootte en het formaat van bijvoorbeeld snacks precies overeenkomen met wat er in de zak zit. Zo nauwkeurig, dat je de snack tegen de verpakking kan aanhouden ter vergelijking, met als doel te voorkomen dat een consument teleurgesteld wordt.
Maar je ziet het ook bij menukaarten in restaurants, waarbij de maaltijd die je krijgt ook overeenkomt met de maaltijd die als foto is afgebeeld.
Natuurlijk zal dit niet overal in Japan zo zijn, maar ik vind het wel een trend waar we van kunnen leren.
Ikzelf heb nu altijd al het gevoel dat ik op zoek moet naar kleine lettertjes, en eigenlijk nooit exact geloof wat een bedrijf zegt over zijn eigen product. Zelfs ben ik voorzichtig bij het lezen van reviews bij webshops, wetende dat bedrijven ook reviews inkopen om zo hun verkoop te boosten.
Die argwaan moet toch ergens vandaan komen, en ik denk dat dit komt door jarenlange misleiding die we ervaren. Van kleine lettertjes bij leningen, tot de teleurstelling van een product dat je uit de winkel meeneemt, tot misleidende ervaringen van gebruikers bij reviews.
Wat zou het toch fijn zijn als we weer dingen en mensen kunnen geloven op hun woord. Er was toch een tijd van: een man een man, een woord een woord.
Dat zou toch weer een mooie standaard zijn voor de samenleving.